Çocuk Mezarı Şiiri - Can Aydeniz

montumu katlayıp anahtarların üstüne bıraktım
dilsiz uşak üstüne çok alınmadı
anam avradım olsun çok yalnızım diye korktum
anahtarları montum, sabrımı sular altında boğdum
ben yalnız, uşak dilsiz, kimse aldırmadı
bir çocuk öldü, montu bende kalmıştı
zırhını duvara asmış, altına yatmıştı
elimde kaşkolu
herşey olmuş
herkes onun
çarşılar, manavlar ve martılar çocuğun
kuyumcular ve marangozlar Ahununmuş
Ahu kaçmış
Ahu ki ne Ahu of
aman sabahlar olmasın dedirtirmiş
bir rakı koyarmış, su ile tam kıvamını bularak
mahallenin marazları mafyaları
yoluna iskemle olur, kalkar kalkar otururmuş
tadı damağında adamların, kanlı acımış
ahu kaçmış
ardına iki kelam okutacak mektup ko -madan hemde

zenci kadınlar
bana hep daha acıklı bağırdı
çiçeklerin damarları
bebelerin süt dişleri
ekinezya kokusu
Ahunun neye benzerdi yavrusu
duvarların çimento darlaması
içim içime sığmıyordu striptizcinin direği gibi
öksürsem kalbim dışarı çıkacak
-abi ben bittim az sen idare et
diyecek, yüzüme kan tükürecekti
montumu aldım, anahtarları nereye koymuştum
sondu bu, tartışmasız kavga gibi son
oynamaktan sıkılan çocukların sonu gibi
laf çocuklardan açılmışken, çok kokuttular
ölen çocuklar ve martılar, yaşama hevesimi vurdular