Çocuk ile Sohbet Şiiri - Muhayyel Gizliay

Yumdum gözümü,
Alemden aleme dolaşırım.
Bir yoldaş görürüm belki,
Ona uzaklardan el sallarım.

Yokuş aşağı şeffat bir poşet üstünde,
Karda kayışları anımsarım hüzün içinde.
Mavi önlüğü ve beyaz arabalı yakasıyla,
Köy kahvesinde çay içişimle muhabbetteyiz şimdi.

Ne güzel gülüyor öyle, şimdiden haberi olmamış.
Kirpikleri hala uzun, sonradan uzamamış.
Arkadaşlarından sordum, herkese sataşırmış.
Yanakları bayağı tombul, şimdilerde kalmamış.

Ama güzel gülüyor! Parıltılı dişleri,
Tam teçhizat hepsi, eksik değil şimdiki gibi.
Ona söyledim sakın merak etme geleceği.
O hala gelecek hakkında sızlanırmış.

Evlat, bu dünya fazla düşünenlerin yeri değil.
Rahat yaşamak ince düşünenlerin işi değil.
Önüne bak, bu aşk bu yaşın işi değil.
Dinlermiş gibi yaptı ama hala bildiğini okuyacakmış.

Gelecekten geldim desem, güler geçer.
Yahu bu nasıl çocuk? Kavaktan mantar yer.
Evlat dedim "Bak bu zehirler.";
"Tamam." dedi, duydum sobada pişirip yermiş.

Mağlup olmayı zillet görüyor kendisine.
Evlat dedim, "Hayat bu mağlup da olunur galipte."
"Ben yenilmeyi sevmem abi." Dedi,
Duydum ki, satrançta onu bir büyükler yenermiş.

Eve gidince köpeği Boncukla oynayacakmış.
"Nasıl bir köpek?" Dedim, kızınca gider dedi.
"Neden o kadar çok sevdin be evlat." Dedim.
"Çünkü sadece dinliyor, konuşmuyor." Dedi.

"Neler anlattın ona?" Dedim.
"Hiç öylesinde" dedi. Geçiştiriverdi beni,
"Peki ailene ne faydası var bu köpeğin?" Dedim.
"Babam kuş vurunca ağzında getiriyormuş." Dedi.

Açtım gözlerimi, biraz burkuldum.
Şu an nerede o çocuk? Duruyor mu elinde is kokusu?
Soru sormayı çok severdi, benim sormama mı bozuldu?
Özledim o çocuğu, en azından o; çocuktu.