Çocuk Şiiri - Gürsel Cengiz

Bize kimse, avuçlarıyla mutluluğu sunmadı çocuk, kimse elleriyle bize gül dermedi, onu yakalayabildiysek, içimizde sürekli kor halinde tuttuğumuz umut ateşindendir. Akide şekeri değildi ceplerimizde ki, yarınlarla doluydu ceplerimiz,hangi yarınlar dersen, o aydınlık yarınlar.
Ben dediğini tuttum beynimi aydınlıklarda okuttum anne. Büyüdüm kocaman bir adam oldum, anlamadığımı sanma, çok iyi anladım o meşakkatli yılların, içimizde bıraktığı derin izleri.

Yağmur sularıyla yıkanırken
Toprak bir evde hayallerim
Duru bir sevda gibiydi çocukluğum
Yün bir yastık da yatarken gecenin karasında
Uçardım rüyalarımda bulutların arasında

Adını bile bilmediğim
Hatta hiç görmediğim bir kız hayal ederdim
Ve sonra kendimi masalların kucağına bırakır
O hayallerimde ki kızın peşi sıra giderdim

Şimdi her canlı gibi
Toprağa dünden daha da yakınım
Ve savrularak bir yaprak gibi sonsuzluğa düşüyorum
Duyuyor musun anne üşüyorum…