Çocuk Şiiri - Halil Yumlu

Bir çocuk, kendince çocuk.
İhaneti gördü,
Yalnızlığı tattı,
Gitmeleri yaşadı bir bir.
Taklalar atmaya çalıştı,
Düzgün, masum, çocukça taklalar.
Sebepsiz tekmeleri gördü,
Çekip gitmeleri gördü hayata attığı her taklada.
Çocuktu O kendi içinde.
Kabullenirdi.
Öyle de yaptı.
Tekmeleri, gitmeleri, sövmeleri kabullendi.
Çocuk işte mızıkçılık da yaptı.
Ama oyun bozmayı kabul etmedi,
Bozanı da affetmedi.
Yakışmasa da kendine,
Çocukluk etmedi çoğu zaman.
Masumiyetini yitirdi,
Oturdu ağladı ve
Ağlarken de taklalar atmaya çalıştı hayata.
Düzgün, dosdoğru taklalar,
Geri taklalar atmadı,
Tekmeler de atmadı geri taklalar atana.

Çocuktu, kendince çocuk.
İhaneti gördü, gitmeleri yaşadı.
Sebepsiz tekmeler yedi,
Vazgetmedi çocuk olmaktan,
Büyüyenlere, büyüdüğünü sanıp gidenlere inat
Çocuk kaldı içindeki masum sevgiye sarılıp.

Halil YUMLU