Arkadaş sen kimsin, ne arıyorsun gözbebeğimde,
Bana tanış gibi bakıyorsun, bir yerden mi tanışıyoruz,
Aynada yaşaran göz, içimde ağlayan kim?
Birden kızıl giyindi göz bebeklerin, dokunsalar ağlayacak gibisin,
Hadi konuş bende bileyim,
Yine mi taktın kafana, bir lokma ekmek girince boğazına;
Afrika da açlıktan ölen çocuklara,
Savaşta ölenleri hiç sorma!
Onlar büyümeden öldü, sen büyüdün ne oldu,
Kime faydan var, kaç aç doyurdun bu gün,
Kaç yaşlının derdine derman oldun,
Hangi yetimin saçını okşadın şefkatle,
Kaç çocuğun yüreğine dokundun sevgiyle?
Çocuklar en çok sevgisizlikten üşür bilmiyor musun,
Yağmurdan kardan değil,
Bak şu martılara simit atan çocuğa,
Gördün mü gözlerinde vermenin huzurunu,
Hiç düşündün mü savaştaki çocukları,
Sevgi yerine öfke ekilmiştir içine,
Yine öfke biçecektir bilmeden.
Bilir misin oyun sanarak savaşmayı,
Bilir misin, çiçek bilmeden silah tutmayı,
Ne bekliyorsun, top tüfek sesini müzik sanan çocuktan?
Şimdi soruyorum sana aynadaki ben,
Nerede başını koyacağı o sıcak göğüs,
Kalmamış kerpiçten bir damı bile.
Sen, insanoğlu!
İstemez miydin gül bahçeleri bırakmak,
Kan kokan sokaklar yerine, geleceğe en büyük hediye...
Sen Afrika da siyah benizli çocuk,
Benim ihtiyacım yok artık, senin olsun son lokmam,
Sen, anasını yitiren 'çocuk' hadi koy başını göğsüme,
Ağla şimdi ağlayabildiğin kadar.
Gözyaşının rengi, sevginin lisanı yoktur.
Belki utanır kendini insan sanan yaratıklar!
Hadi duyur sesini kâinata, zamanın varken,
Yok olmadan inançların haykır haykırabildiğin kadar!
Ormanları yanmış, sahilleri yağmalanmış, toprakları satılmış,
Kendi vatanında kimliğini yitirmiş olmadan haykır!
Ah be çocuk bilmiyorsun, tabiatı değişti insanların,
Ekolojisi bozuldu yaşadığımız dünyanın.
Böyle değildi bir zamanlar inan, zaman aşımına uğradı insan,
Güzel sanıyorlar yaşamı, inmeden başkalarının sırtından.
Biz başaramadık insan olmayı, sen utandır kalanları çocuk!
Sorma neden güldüğümü,
Biz güleriz ağlanacak halimize; ağlıyordum güzel çocuk.
Şimdi hazır ol yarına, yolun uzun yükün ağır yitmesin umutların
Dünya seni bekliyor karakterince yaşatacağın.
Bilmesem de lisanını, görmesem de yüzünü,
Sevginin lisanı olmadığını öğren, öğret çocuk,
Seviyorum seni, senleri...
Unutma toprakta yatan atanı
Sen şekillendireceksin yine yaşayacağın dünyayı,
DÜNYA SANA EMANET ÇOCUK, DÜNYA SANA EMAENET…
Kayıt Tarihi : 17.7.2006 12:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri Alanya, Antalya seyahatim sırasında yazdım. Hem tarihi yerleri gezecek, hem denize girecektim. Uzun kalmayı düşünürken kısa zamanda kaçtım. Neden mi? Baktığım her yerde önce ingilizce, almanca, fransızca ve diğer dillerle yazılmış bir sürü tabela. Birden kendimin çok yalnız olduğunu hissettim. Etrafımda lisanımı konuşan kimse yoktu, ve elimde olmadan çok üzüldüm. Sonra buraların yerlilerinden öğrendim ki çok yerler yabancılara satılmış. Bu beni çok üzdü. aynanın karşısına geçip gülmeye başladım. Aslında gülerek ağlarım ben, kendimle konuşurum çoğu kez, ve yüzleşirim içimdeki benle bu da böğle doğdu. ve sizinle paylaşıyorum. Yabancı düşmanı değilim ama o gün etkilendim, açlar geldi aklıma, savaşlar geldi, gözümün önüne ancak filimlerden gördüğüm. Allah gerçeğini yaşatmasın kimseye.
SEN DE BANA TANIŞ GELİYORSUN
ACILAR DENİZİNDEN Mİ TANIŞIYORUZ SENİNLE
DOKUNSALAR AĞLIYACAĞIM
Böyle bir şiir kaleme almıştım
Tek kelimeyle enfesti
Duyarlı yüreğinizi kutluyor,selam ve saygılarımı gönderiyorum.
10 puan ve dualarımla.
TÜM YORUMLAR (3)