Çobanım Şiiri - Cemal Şener

Çobanım ben
dağların alnında
güneşle göz göze duran.

Bir kavalım var
içinde yüzyılların soluğu
ve açlığın, umudun, sabrın sesi.

Sürüm geçer taşın içinden,
taş öğrenir merhameti,
kurt bile durur, bakar
“bu adam başka” der gibi.

Ayakkabım yırtık
ama yolum sağlam,
çünkü toprağı bilirim
toprak beni.

Bir koyun kaybolsa
gece uyuyamam,
çünkü bilirim
eksilen her can
dünyadan eksilir.

Şehirler bilmez bunu,
şehirler bilmez
bir çobanın
nasıl insan kaldığını.

Ben
dağda büyüttüm vicdanımı,
gökyüzüne bakarak öğrendim
boyun eğmemeyi.

Ve bilirim:
bir gün bu memleket
yeniden doğrulacaksa
ilk ayağa kalkan
bir çoban olacak.