Çoban Dede'nin Sözü Şiiri - Kemter Abdal

Kantarma'nın eteğinde, bir taş yükselir yüce,
Çoban Dede'nin sırrı, fısıldanır her gece.
Harunuşağı toprağı, ahde vefasızlığa şahit,
Bir çobanın sözü, nefsine nasıl esir oldu, ibretlik bir kayıt.

Yazdı bir zamanlar, yer gök yanarken kor,
Sürü susuz, dili damağına yapışmış, haliyse zor.
"Ey Rabb'im," dedi, "bir pınar fışkırt bu dağdan,
Yedi besili koç kurbanım olsun, kurtar bu dardan!"

Mucize oldu, su aktı buz gibi, billurdan,
Koyunlar kana kana içti, can geldi yorgun candan.
Lakin gözü döndü çobanın, cimrilik vurdu pranga,
Yedi koç yerine, yedi bakır attı, nefsinle kavga.

Gök gürledi o an, yedi şimşek indi dağa,
Çoban, sürüsüyle birlikte, taşa kesti o çağ.
Şimdi bir heykel gibi durur, ahde vefasızlık anıtı,
Sözünde durmayanın ruhu, sonsuz bir ağıtı.

Söz canın mühürü, der ozan Battal Baba,
Mührünü sahte basan, kendine eder cefa.
Sisyphus'un kayası, yalanın ağırlığı yükler,
Karma prangası olur, sözünden dönen inler.

Eline, diline, beline sahip ol der düstur,
Bozulursa üçleme, ruhun karanlığa sustur.
Çoban Dede gölgesi, uzun uzun düşer,
Kendi ruhunda donmuşluğun ağırlığını gösterir.