Çoban Ali Şiiri - Mehmet Şengül

Bir beğin yanında uzunca yıllar,
Kaldı Çoban Ali gitti sessizce.
O garip başına olmadık haller,
Aldı Çoban Ali gitti sessizce.

Ne ana,ne baba,ne de yar vardı
Ne malı,ne mülkü,ne de kâr vardı
Bedenini türlü türlü dert sardı
Doldu Çoban Ali gitti sessizce.

Dağda karşılaşıp beni görünce,
Düşünceye daldı epey derince
'Razı mısın beğden? ' diye sorunca,
Güldü Çoban Ali gitti sessizce.

Azığı soğanla kuru ekmekti
Para mı? O da ne o ne demekti
Bütün işi gücü çile çekmekti
Soldu Çoban Ali gitti sessizce.

O'nun mekanıydı dağların başı
Ekmeği yalnızlık hasretti aşı
Sanki bir kaynaktı gözdeki yaşı
Sildi Çoban Ali gitti sessizce.

Ne derdin var diye sormazdı Ağa
Hasret kalmış idi bahçeye bağa
Sürünün yönünü çevirip dağa,
Saldı Çoban Ali gitti sessizce.

Derdi bir değildi çıkmıştı bine
Dağlarına hüzün çökmüştü yine
Çakır dikenini gül niyetine,
Yoldu Çoban Ali gitti sessizce.

Şükretti haline isyan etmeyip
Kaderim böyleymiş çekerim deyip,
Kavalını dertli dertli üfleyip,
Çaldı Çoban Ali gitti sessizce.

Bir sabah ahırda cansız bulundu
Sakalı uzamış ayak yalındı
Adı bu dünyadan kökten silindi
Öldü Çoban Ali gitti sessizce.

Bir ceketi vardı belki kırk yama
Tuz ile bibere ekti yarama
Şu yalan dünyada Mehmet'i gama,
Saldı Çoban Ali gitti sessizce.

Zaman Irmağı isimli şiir kitabımdan

NOT: Hayali yazılmıştır.