Çırılçıplak alkış Şiiri - Hannibal Lecter

Bütün kalabalık susuyor
susmayı bile beceremiyor aslında
çünkü sustukça
elleri daha hoyrat çırpıyor.

Bir hayalet kumaş sallanıyor havada
ipliği korkudan
dikişi menfaatten
deseni yalandan örülmüş
işte moda bu
herkes aynı boşluğu giymiş
herkes aynı rüyaya inanmış.

Herkes biliyor
meydanda taşın gölgesinde
herkes görüyor çıplaklığı
ama bilmek yetmiyor
bilgi dilin arkasında çürüyen et
söylenmediğinde irin gibi kokuyor.

Dilin kemiği var ya hani
işte o kemiği kıracak cesaret yok
o yüzden bu kalabalık
bir çocuğun fısıltısından zayıf
bir kuş kanadının gölgesinden bile hafif.

Şimdi soruyorum
gerçek bu kadar ortadayken
neden yalana gözlerimizi oyuyoruz
çünkü gerçeğe bakmak kendine bakmaktır
ayna tutmak cellatla göz göze gelmektir
herkes kendi gözünü kör etmeyi seçiyor.

Biliyorsunuz
damarlarınızda dolaşan kan kadar iyi biliyorsunuz
ortada saltanat yok
ortada yalnızca çıplaklık var
ama siz utanmayı kaybetmiş bir ülke gibi
kendi çırılçıplaklığınızı
“efendimizin görkemi” diye satıyorsunuz.

Anlamadınız mı hâlâ
çıplak olan kral değil artık
çıplak olan sizsiniz
kendi alkışınıza muhtaç
kendi yalanınıza sarılmış
kendi gerçeğinizden kaçarken
çırılçıplak yakalanmış sizsiniz.