Çıra Misali Şiiri - Gülsen Yüksel

I
Karamsar yüreğim oldum olası
Sevemedim desem yeridir bu dünyayı
Usandırdı beni yalanı dolanı
Göre göre yaktınız çıra misali.

“Kendin gibi bilme kimseyi” derdi annem doğruydu
Dostum dediğim hançerini yüreğime sapladı
Değer verdim, yerden yere savurdu
Bile bile yaktınız çıra misali.

Ben beni bilmez miyim saftı yüreğim
Fani dünyayı sevgimle süslemekti tek derdim
Hata etmişim, hiç hak etmedim
Göre göre yaktınız çıra misali.

İyi günümde etrafımda pervane
Kötü günde mumla aradım yok kimse
Nerede gidenler benimle ölüme?
Bile bile yaktınız çıra misali.

Çıra deyip geçmeyin, yandı ciğerim
Kaç geceler sızım sızım inledim
Bir yandım bir söndüm savruldu küllerim
Göre göre yaktınız çıra misali.

Yolum düşmeseydi keşke Ankara’ya
Odun olsam, çıra olsaydım köyümün tandırında.
Yoğrulsaydım saf, katıksız insan aşkıyla
Bile bile yaktınız çıra misali.

Eridim zaten üflemeyin son ışığımı
Anlamadınız insana olan sevgimi, saygımı.
Işığım sönmemişse, anamın duaları
Göre göre yaktınız çıra misali.

II
Mum misali aydınlatmak isterken karanlıkları
Gücüm yettiğince, neyse Allah’ımın takdiri
İnadına seveceğim yediden yetmişe insanımı

Ben mum misali, çıra misali
Üfleyemeyeceksiniz ışığımı
Söndüremeyeceksiniz içimde yanan
İnsanlık ateşimi.