Çınar Ağacı Şiiri - Halil Gökkaya

Biz bir çınar ağacıyız ezelden,
Besmeleyle ululuğa ermişiz,
Besmeleyle su içmişiz bir elden,
Biz ne yüzler, ne asırlar görmüşüz…
Ağaç halkımızın tarihinde var,
Şehzadeler için dikilmiş çınar,
Saraylara gönlümüzü vermişiz…

Göğüs gerdik fırtınaya, doluya,
Dertlerle yaşadık çok uzun yıllar…
Kim bilir kaç nesil sır oldu suya,
Kim bilir kaç nesil gördü bu dallar,
Darbe yedik içten içe çürüdük,
Hak diledi, bu varlığı koruduk.
Bu yapraklar yenilendi kaç bahar?

Şaban Velî ile duyduk ‘Hû’ sesi,
Bu kovukta halvet etti koca pir,
Eyüp Sultan, Sümbül Sinan nicesi,
Böyle misafirler elbet özeldir,
Naz etmedik, söz etmedik dost olduk,
Destanlara şahit olduk, post olduk,
Gölgemizde sohbet başka güzeldir…

Dünyanın dört köşesinde olsak da,
İstanbul’da başımız dik, vakarlı,
Meydanlarda, caddelerde kalsak da
Bir sarayın bahçesinde esrarlı,
Ana vatanımız Anadolu’dur,
Çınar bu toprağın eli-koludur,
Bir dağ yamacında başımız karlı…

Nice Âdem verirken son nefesi,
O çığlıklar uçar gider yel olur,
Nice infazların kesilir sesi!
Yaprağımız hüzünlere el olur,
Biz tutarız serinliğin nabzını,
Halat çeker derinliğin nabzını;
Gözyaşımız içten içe sel olur…

Orhan gazi, Abdülhamit Han’a dek,
Söylendikçe söylenmeyen var gibi!
Osmanlıya misal olduk gözü pek,
Celil’in gözleri bir pınar gibi,
Bir tarihle anlam bulduk ne mutlu,
Şiir olduk, deyim olduk ne mutlu,
Bekliyoruz sizi, bir çınar gibi,
Bekliyoruz sizi bir çınar gibi…