Çilek Şiiri - Ali Ulvi Şahin

En sonundaydı bahçenin:
Üç parça yaprakların kapladığı,
Oda kadar bir yer.
Baharla yeşerir yapraklar,
Yumuk bir bebek eli gibi, fışkırarak,
Körpe ve yeşil.
Arka arkaya sürerler topraktan … Anlaşmışçasına
Ve acele ile kapatırlar veli-i nimetlerini,
Kıskanarak.
Beyaz çiçekler görünür,
Çok geçmeden,
Beş yaprak arasında; sarı göbekleriyle…
Sonrası: meyveler…
Yeşilimsi, beyaz renkleriyle.
Ayrıcalığım, o zaman başlar:
‘Yok aslanım! daha kızarmamış! ’
‘Vermem oğlum! ’
‘Hani len! hiç yok ki! ’
Bunlarla büyürüm kendi gözümde:
1955’te…
Yıkılan çeperle,
Bakımsız, yok olan bahçe,
Her yeri kaplayan otlar arasında:
Tanıdık üç yaprak…
Yıllara meydan okuyor ufacık cüssesiyle…
85’te buldum onu,
Otuz yıldır, attığı kollarla; yenilenerek…
Hiç bir şeyini eksiltmeden,
Zamana ve zorluklara direnerek,
O günden beriye; çok şey kaybeden,
İnsana örnek:
Zavallı bir ot:
Çilek!
24 ŞUBAT 2012