Çıkmazda Şiiri - Yavuz Hakkani

Bu gece şehir tutuldu çıkmazdayım
kapana kısıldım fena halde yorgunum
kaşlarım çatık aynalar kirli başım kalabalık
tek çare kaçmalıyım beni görmemeli
bu son sözüm kaydımı düş mührü bas
kahvemde dudak izi sakın silme kalsın
ayrılık ertelenen bir kapı zili kadar yakın
sönük bir sigara dumanında kırık far ışığı
evlerin camlarında silik stop lambası kırmızı
salon yirmi üç koltuk iki gazetemi unutma
garda eğleşme gurbetçi kokusu siner üstüne
hava kapalı caddeler sisli yağmur yabancı
çattık yine aynalarda uyuzun biri...
bu gece şehir tutuldu çıkmazdayım
Acele et kırlangıçlar göçtü vakit tamam
pervane yandı mum ağladı ışık söndü
rüzgar yine kesik kesik çağırdı adımı
söylediğim gibi telgrafları yırt, mektupları yak
iz bırakmamalıyım, peşimdeler biliyorum
bu gece olmazsa yarın, olmazsa bir sonraki
mutlaka kayıplara karışmalıyım
ıslatılmış bir posta pulu kadar yalnızım
yirmi bir on iki artık çok geç gece yasak
aynasızlar peşimde hüznümün şarjörü boş silahlıyım

Bu gece şehir tutuldu çıkmazdayım
kapana kısıldım fena halde yorgunum
dargınım kendime küskünüm yüreğime
ağustos böcekleri ve geç kalmış yaz akşamı
ruhumda halkalar çizen su damlacığı
bu gece yitik sevmek, bu gece hazan
bu gece,
bu gece rüzgar kül savurdu ateşimden
bu gece avuçlarımda sıcacık temren,
kahvemde dudak izi, ıhlamurlarda kokun kaldı...