Bu gün,
İçinde papatya resimleri olan hırka mı giydim,
belki sen kokarım diye…
Kokunla dolsun istedim ellerim, saçlarım, hatta sessizliğim…
Nefes alamıyorum şehrimde,
her nefes, yarım kalmış bir cümle gibi takılıyor boğazıma…
Çık gel sevgili…
Çık gel artık… çık gel!
Gel de bitsin bu sessizlik,
bitir bu içimde büyüyen özlemi,
dindir bu yüreğin yangınını sevgili…
Gözlerim seni arıyor her yerde,
ellerim boşlukta,
adını tutmak ister gibi uzanıyor havaya…
Çık gel şehrime, sevgili.
Yarına bırakma,
bu gün çık gel…
Çünkü yarın belki geç olur,
belki ben kalmam bu şehirde,
belki papatyalar bile solar sensizliğe…
Gel ki şehrin sessizliği anlam bulsun,
gel ki sokaklar senin adınla dolsun,
gel ki hırkamda papatyaların arasında,
sensiz geçen her anı, bir tebessümle silebileyim…
Ve ben,
her adımında sana koşayım,
her bakışında yeniden doğayım…
Çık gel… sevgili, çık gel…
Bugün değilse ne zaman?
Şimdi çık gel,
ve bu şehrin her köşesini seninle dolduralım,
nefesimiz birleşsin,
özlemimiz artık özlem olmasın…
Çık gel sevgili…
Gel…
Bir daha hiç gitmemek üzere,
gel.
@dsız..
18 Ekim cumartesi 20: 10
Kayıt Tarihi : 18.10.2025 20:11:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!