Çık Gel Şiiri - İsmet Bozkurt

Çiçekler açarken gönül bahçemde
Buram buram güller kokarken çık gel
Ne umutlar açar beyaz perçemde
Duygular sel gibi akarken çık gel.

Hasretlik acıtır aşkın özünü
Hiçbir şey söndürmez vuslat közünü
Yüreğim söylerken ahir sözünü
Özlemin kor gibi yakarken çık gel.

Güneş mi suretin yoksa bir ay mı
Mukaddes varlığın dilimde hay mı
Dudağın kehribar kaşların yay mı
Gözlerim aşk ile bakarken çık gel.

Adım adım sende buldum yolumu
Ömr-ü bâkiyemsin anla halimi
Şafak vakti hakka açıp elimi
Kıyamda dualar okurken çık gel.

Yıldızlar bir başka Zuhal bir başka
Seyyareler şahit olsun bu aşka
Şâhi Sultan oldun kurduğum köşke
Başına taçları takarken çık gel.

Ufukta güneş ol dağılsın sisler
Sürgüne sürülsün kangren hisler
Tutuver elimi dursun nefesler
Bedenden bu canım çıkarken çık gel.

Ismet Bozkurt