Cihangir'deyim Şiiri - Ahmet Emre Durmaz

Üşüyorum Pera
Şehir sırılsıklam
Biliyorum sen de üşüyorsun
“Hazanda böylesine üşünür mü?” diyorsun
Üşünür Pera
Ya ben
Uzanıyor içim caddelere
Bulutlara yolculukta gözlerim
Yüreğimin adresleri karışık şu sıralar
Seni anlatacağım dostlar da uzak
Kimi nerede bulacağım Pera
Kendimi sende buluyorum
Cihangir’deyim ve yalnızım en çok seni özlüyorum
Üşüyorum gel Pera
Roma’dan seyrediyorum adaları
Çoban Yıldızı başka bu gece
Annesini kaybetmiş yavru kediler
Seni özlüyor
Gücüm yetmez sabaha, yetiş!
Gözlerim dolunayda
Yeditepeli şehrimi süslüyor
Hava, hafif kızıl ama
Pera…
15
Şehrin ışıkları birbirine karışmış
Yüreğime karış bu gece
Yüreğimden sıkı tut
Şehir sırılsıklam
Ya ben ya ben Pera
Üşüyorum sırılsıklam kaldım sokaklarda
Nasıl da damarlarında dolaşıyorsun şehrin
Eksiliyor bizim olan zaman kederli ve tutsak
Özlüyorum…
Tutamıyorum aşkı çırpınıyorum Pera
Cihangir çıkmazında sana rastlıyorum
Yokuşlarında sana susuyorum
Susuyorum bilirsin
Hep susuyorum
Yalnızım Pera
Cihangir’deyim
Ferdi abiye varıyor yolum
“Nasılsın?” diyorum
“Türkiye gibiyim evlat.” diyor ve geçiyor
O da dertli Pera
Cihangir’deyim ve yalnızım
Ellerim uzanmıyor ellerine
Ama bil istedim
Çok hoş ve naifsin başka bir lisanda
Pera İstanbul gibisin!
Roma Merdivenleri’ndeyim
Uzanıyorum ama yetişemiyorum
Düşüyorum Pera, tut
Her basamakta bir can
16
Basamak basamak can veriyorum
Ah şu telaşım…
Terliyorum
Ay ışığında seni arzuluyor ve düşlüyorum
Basamaklarından düşüyorum
Bu basamaklardan sana kavuşacağıma nasıl da inanıyorum
Cihangir’deyim ve yalnızım Pera
Sen özgün bir lisan ararken
Özgünlüğünden habersizsin Pera
Senden sözler çalmak ne hoş
Kapını çalmadan sana ulaşmak şimdi
Aramadan bulmak seni
Kaybetmeden kazanmak ve yaşamak
Ne hoş şimdi
Şehir sırılsıklam
Biliyorum Pera sen de üşüyorsun