Ciğerimin Ortası Şiiri - Nazende Kaya

Bana doyamazdın,
Doyamadında zaten.
Koklayamadın anne gibi,
Yetemedin baba gibi.

Ne tam bir anne!
Ne tam bir baba!
Olamadın eller gibi!
Yetemedin anne gibi!

Okşayıp ağlayamazdın,
Sen ikiye bölünmüştün.
Ne kadın, ne erkektin.
Adam gibi adamdın aslında,
Sadece ben geç anladım!

Kuzum, kızım.
Ciğerimin ortası derdin.
Parsellenmişti yüreğin,
Sanırım ondandır ölümcül yaraların!

Nazım,nazlım, nazendem derdin,
Taşlıklar, kayalıklar, farketmez,
Açar benim kayaçiçeğim derdin.
Çok geç anlayabildi kayaçiçeğin.

Annemi olmak gerekliymiş,
Seni anlayabilmek için.
Kaybetmekmi gerekliymiş,
Canım annecim! diyebilmek için.

Sebebi yokken ağlamalarımın,
Sınısız ve zamansız sızlanmalarımın,
Kolum muydu? Bacağımmıydı anlayamadım,
Ama bedenimdendi altında kalan tporağın.

Şimdi geri gel desemde,
Sana sıkı sıkı sarılmak istesemde.
Tek dakikalık kucaklaşmaya,
Ömrümü versemde,
Neyse boşver! Anlamı yok nasılsa!

Sesimi duymasanda
Haykırıyorum işte annecim canım!
Sarılamsamda, alamasamda sıcaklığını
Okşuyorum şimdi bembeyaz mermer taşları.