Ceza. Şiiri - Nermin Altındağ

“—ne yapayım Nermin kendimi kayalıklardan aşağı mı atayım? ” bahtiyar...

Ölümü bir gece gizlice terk ettim gizin koynuna. Bavuluma topladığım elbiselerim en güzelleri ve en yenileriydi. Geri dönüş biletim en başından iptaldi.

Şairi olmayan şehrin kalelerine şiirler hapsettim. Sur dipleri tekmeledi geçmişimi. Geleceğimi aşağılık bir yazgının elinde kendi ellerimle heder ettim. Ben… Şairdim…

Hayaletlerle dolu gemiler haritalardaki kayıp şehrin adresini camdan bir serabın ortasında buldular. Yokluğuma saklanmış varlıklar ne kadar sadıktı beyaz saçlarına ve alınlarındaki yaralara. Fırtına uzaklaştıkça büyürmüş gönül yarası. Yara geçer izi kalırmış. Yokluğa alışmanın hüznü artık hiçbir sevince yaşama izni vermiyor bu şehirde.

Uçurumun kenarında yürüdükçe hayattan iyice uzaklaşıyor bu hain şiirler. Beni hep onlar kandırdı zaten. Ne kadar çok şehir görürsen bizi o kadar çok yazabilirsin diyorlardı. Yıkılmış imparatorlukların yakılmış şehirleri panzehir olmadı. Keçilerin bile çıkamadığı kalelere sürgün ettim düşlerimi. Şiirlerim hap artığı piçlere kürtajı yasakladı. Ne çok deccalı var bu şehrin ve mehdi hala neden çok uzakta? Ne çok ayak sesi gidiyor kulaklarımdan, neden kaçıyorlar?

İnsanlarının gönülleri de kurak, tıpkı toprakları gibi diyordu kadın bu şehir için. Ben her rüzgâr estiğinde kavrulan içime şiirler yazardım. Bozkır her şiirime bulaşırdı ve erkeksi bir kadınlığa sürtünen şiirlerim laçkalaşırdı her defasında aynı şeyleri yazdığım için. Geceler boyu yağmur yağsın diye dua ederdim. Yağmur düşmezdi saçlarıma ve ben bir kere daha lanet ederdim otobüs biletini geri dönüşsüz aldığım akşama.

Yazgımı doladığım her bir şiirin bedeli toprakta açan çiçektir. Her gözyaşına bir şiir ve her şiire bir çiçek.

Pişman değilim bütün çocuksu korkularımdan ve ilk gençlik aşkımdan. Yalnız öleceğim biliyorum. Kurtlar kuşlar bile kemirmeyecek etimi. Onlar da korkacak ahını almaktan yaban yılların. Alnının yaralı yazgısına onlar da ağıt yakacak ve ben mutsuz bir şair olarak kim bilir hangi ihanetin yalnız kelepçesinde üç gün ağlayıp da hani olur ya belki bir ihtimal ahının bedelini ödemişimdir diye içim kaskatı bir başıma öleceğim.

Sesimi duyma, görme yüzümü. Ben artık mutsuz bir şairim.