Karanlık çam ormanında tek bir meşeyim. Kıpırdayamam bir yere; bağlı ayağım, elim.
Dünyanın böyle bir yer olduğunu bileydim,
Sapı kendimden baltaya boynumu eğerdim.
Su verecek diye yerimden söken fırtınaya kandım.
İnsan yüzünden güldüm, insan yüzünden yandım.
Dünya akar durur, sanki sayarım ben hep yerimde.
Dışım çiçek açsa ne yazar derindeki bilinmediğinde.
Güvene dair içimde ne bir kırıntı kaldı ne de bir zerre,
Zaten güven ne arar, yarayla büyüyen bir yürekte?
Hayat erken ihtiyarlatır bazı gönülleri derdiyle,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!