ben sabahın ayazıydım kar gece çarpardı esmerliğime
ben sabahın ayazıydım kül rengi düşleriyle
esmer bir yalnız adam
ben sabahın ayazıydım kendi soluğunda kaybolan
yaprakları olurdum baharın sonra kiraz kokardı dereler………………
Ne zaman sarılsam bir gölge gibidir yaşam
Aynı fırtına döner durur durmadan
İrkilir bir sarnıcın gözleri
Ayın ürküten yüzü gibi
Ulu orta yalnız ve soğuk
Ve hiç yoktan buz gibi bir mevsim sancısı
rüyalarım kurşun kadar ağır
gri bir ten kalıyorum sonrasında............
ve her gün biraz daha uzak bir şehir oluyor özlemin
kar altında ben yalnızlık oluyorum ayrılık düşüyor camlara
toprak yollar oluyorum
gece soluksuz kalıncaya dek
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!