Kainatın Allah’ı
Kula vermiş silahı
Silahı kullanırsan
Olursun mutlu insan
Silahın adı dindir
Adem Baba ilk insan, son insan kim olacak,
Son gelen insan ile, dünyamız son bulacak,
Ne ilki ne de sonu, biz arada kayndık,
Şu yalancı dünyada sefilleri oynadık.
Yaşamak acı idi, şekerledik balladık,
Seneler geçti gitti şöyle ve böyle derken
Hiç hazırlık yapmadın daha vakit yeterken
Gözlerin hiç görmedi dumanlar(ı) tüterken
Öleceğin(i) hiç sanmadın içip nara atarken
Son yolculuk başlıyor belki de yarın erken
Pişman olacaksın çok bu dünyadan giderken…
Suyu yumuşak gördün başına neler geldi…
O yumuşak su buz olup kalbini deldi
Havalar soğuyunca sular sert buz olurmuş
Yumuşak su insanı işte böyle vururmuş…
Tarlada dolu bostan, yan gelip yattın Osman,
Yatmaya çok alıştın, biraz lazımdır koşman
Yata yata pas tuttun, çalışmayı unuttun
İçki, kumar, eğlence, sözde gönül avuttun.
Çalışmak azmi gelsin uyuşan o kanına,
Bostan seni kurtarmaz, güvenme bostanına.
Bizi doğurup dünyaya getiren
Evladı uğruna canını yitiren
Problemleri bir çırpıda bitiren
İsimsiz kahraman Türk Anası.
Dokuz ay karnında taşıdın bizi
Atalarının izinden yürüyorsun şaşmadan
Rahat nefes almıyorsun engelleri aşmadan
Hedeflere varılmıyor biliyorsun koşmadan
Kuvvetini alıyorsun ay, yıldızlı yosmadan
Vatan için yaşarsın kötülükten kaçarsın
Okuldur cahilliği, kötülüğü öldüren
Öğretmendir vatanın yüzün güldüren
Talebedir milletin hayatını sürdüren
Canı, kanı yok olmaya mahkûmdur
Bu üçünü dünyada böldüren.
Allah der ki: “Ey kulum!
Aydınlık benim yolum
Doğru yoldan gitmeyen
Derim beni sevmeyen.”
Azrail der: “Can alırım,
Ezan, bayrak ülkümüz, vatan bizim mülkümüz
Şehitlik ve gazilik en sevimli türkümüz
Bu vatanda doğmuşuz, yaşıyoruz ne diye
Bu vatan hepimize atalardan hediye
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!