Çeşm-e to , vatan-e del-e man ast

دلم را به تب لبخندت آموخته‌ام،
که چگونه بی‌آنکه بگویی، بفهمد.
تو خاموشی، اما نگاهت
زبان تمام شعرهای نگفته‌ام است.

هر گامی که بر خاک این شب می‌گذاری،
ماه خجل می‌شود از حضور تو.
و من،
چنان در هوای تو نفس می‌کشم،
که انگار عشق، عبادت بی‌کلمه‌ای‌ست.

ای آنکه نامت را در سکوت نوشتم،
و در خیال، هزار بار صدایت کردم—
اگر روزی، تنها یک نگاهت بیفتد به من،
تمام خستگی‌های جهان، خواب می‌شوند…