Cesaret Şiiri - Sümeyye Batu

Zaman gibiydin bana karşı..
Hızlı geçiyordun benden.
Yetişemiyordum sana.
Bu kadar çabuk gitmeni benimseyemedim.
Bugün sensizliğin bilmem kaçıncı günü,
Bilmem kaçıncı sesini duymadığım gün.
Sanki hiç olmamışım, beni tanımamışsın gibi.
Bu tavırlar sana hiç yakışmadı..
Deliler konuşur kendi kendine.
Bende delirdim demek ki.
Delirtildim göz göre göre.
En zor günümde bir bir gitti sevdiklerim.
Adını bile bilmediğim insanlar bana güler oldu.
Daha da kötüsü iplemez hallerim devam ediyordu.
Dönüp bir şey demiyordum.
Bir başkasına kendimi ifade etmek için,
Çabalayacak değildim...
Anlamaları gerekmiyordu.
Ama gülmeleri zoruma gitmiyor değildi.
Ne güzel söylemiş Halil Sezai "Nerden bulur bu insanlar ben mutsuzken gülünecek şeyleri"
Acıyı çeken bilirdi..
Çeken anlardı sadece..
Onun dışındakilere hikâye hatta masal.
Masal demişken bizimki de masaldı.
Birçok hayali duyguların bulunduğu.
Hayal gücünün gelişmişlik zirvesinde olduğu..
Zor işte böyle anlatması.
İçimi bilmiyor kimse, anlamıyorlar.
Sende anlamadın.
Onlar anlamamış çok mu ?
Ama sen anlamak isteseydin anlardın.
Bunu da en az benim kadar sende biliyorsun.
Bildiğimizle kalalım biz.
İlerisine cesaretin yok.