Cennetten Düşen Kalp Şiiri - Doğan Çeçen

Cennetten Düşen Kalp

Bir melek misali süzülürken gökyüzünden,
Sessizce çarptı kalbim yere, kırık kanatlarıyla.
Cennetten düşen bir kalp gibiydin sen,
İz bırakarak gittin, yakamda sönmeyen bir yangın.

Kokun, düşlerimde uğuldayan bir fırtına,
Yazdım seni, sustum, düşüşümü anlattım.
Gönül kapılarını bilmeyene açmak,
Ömür emanet etmek değil, yanmak demekti aslında.

Kader izin vermedi sevgiye,
Şans da bir perde ardında sessiz kaldı.
Ben dipsiz kuyularda düşerken sana,
Sen kırık hayallerimin başrolünde bir hüzün oldun.

Affetmenin yollarını kaybettim zamanın içinde,
Senin gibi bir kalbi kim sever, diye sorar oldum yıldızlara.
Bir misafir gibi geldin, dağınık ve sessiz,
Gittin, ardında yalnızlığım kaldı, derin ve bitmez.

Ben, cennetten düşen kalbimle,
Hep sana dönerim,
Sessiz, usulca, yeniden ve yeniden...