Cennette Ezan Okunmaz Şiiri - Nuh Muaz K ...

Bir derviş vardı, şehirle dağ arasında,
Ayağı toprağa, gözü ötede.
Bir sabah, harman yelinde savrulan sesiyle
şöyle dedi:
“Evladım, unutma,
Cennette ezan okunmaz.”

Gülerek sordum:
“Ezan güzeldir, neden?”
Omzunu silkti rüzgâr gibi:
“Ezan vakti bildirir,
ama cennette vakit yoktur ki.
Orada güneş batmaz,
orada akşam ezanı bile mahcup olur…”

Sonra bir tas su verdi,
“İç” dedi, “ama unutma,
Bu su gibi hayat da akar
ve akar gittiği yer cennet mi, cehennem mi
onu kalbin bilir.”

Köyden geçtik sonra,
bir çocuk annesinin eteğine sarılıyordu.
“Bu çocuk,” dedi,
“daha melekle insan arasında,
henüz hesap bilmez.
Ama büyüyünce…
bir terazi kurulacak omzunda.”
Omzuma baktım,
hafif bir eğiklik vardı.

Yolun sonunda bir mezar taşı vardı,
üzerinde yalnızca bir cümle:
“Güzel yaşadı ama unuttu.”
Unutmak:
En büyük cehennem mi,
yoksa en insanca olan mı?

Derviş sustu sonra.
Ben sustum.
Ve dünya konuştu arkamızdan:
Çanlar, sirenler, silah sesleri…
ama en çok ezan sesi
yüreğimi yırttı.

Çünkü anladım:
Ezan, çağıran bir hatırlatmadır.
Bir gün bitecek her şey,
ve bittiğinde…
Cennette ezan okunmaz.