Cennetinden Kovdu Şiiri - Erol Pekdemir

Herkes ateş almaya geliyor bu yürekten,
alan gidiyor, alan gidiyor...
Herkes yanmaya geliyor bu yürekten,
yanan gidiyor, yanan gidiyor.

Cennetten kovuldum ben,
tam ortasındadır ateşin yerim.
Yol görünür bana.
yol verilir,
ben giderim.

Önce mecnun cezvesi,
ardından aşkın odu
ve binlerce buseyle mühürlü
binlerce yemin,
''Hastalıkta sağlıkta''
herkes kendinden emin.

-Ben Âdemim.
-Elmayı Havva yedi.
Demek kaç para.
Âdem benim,
yara bere içinde bedenim.

Cennetten kovuldum ben,
tam ortasındadır ateşin elemim.
Kapı görünür bana
sapı verilir,
ben giderim.

Sürç-ü lisan da etsem
sığınacak yerim yok.
Mücrim değilim de cürüm çok.
Ucundan bucağından
yanından yakınından
pamuk ipliği tutturmaz beni.
Allah’a inandığım gibi
İnanmış isterim bedeni.

Cennetten kovuldum ben,
tam ortasındadır ateşin yüreğim.
Kor görünür bana,
yol verilir,
ben yiterim.

Kovulacağım mülkte olacaksam harâp
o mülke sokma beni Yâ Râb.