Cennet Tasavvuru Şiiri - Ayhan Yaymaz

Bir ışık var, gökten değil,
Ruhun içinden doğuyor usulca.
Ne geceye ait ne gündüze,
Bir sonsuzluk vakti bu…

Toprağa gam düşmemiş henüz,
Çiçekler konuşuyor birbirleriyle,
Ve kuşlar –hiç bilmediğin bir dilden–
Kalbe şifa dualar fısıldıyor.

Ne zaman var burada,
Ne de geç kalmak diye bir korku…
Her şey olması gerektiği yerde,
Sen dâhil.

Bir göl var,
Gözyaşlarının bile yıkanamayacağı kadar saf.
Etrafında beyaz güller
Ve bir rüzgâr…
İsmini unutturduğun her sızıyı geri getiriyor,
Yalnızca affetmek için.

İşte burası,
Duaların karşılık bulduğu yer.
İnancın susmadığı,
Kalbin hiç kırılmadığı yer.
Vuslatın mekânı,
Sonsuz huzurun ta kendisi:
Cennet...