Cengiz Abi Şiiri - Dağlar Özügüç

Her sabah tam sekizde evden çıkar
Ana caddeden çarşıya emin adımlarla iner
Etrafa bakmaz başı yerden kalkmazdı
Cumbalı eve yaklaştığında karşı kaldırıma geçer
Evin oynayan perdesine bakamazdı
Bekleyeninin orada olduğundan emin yürür giderdi

O ilerleyince kapı açılır
Sarı saçlı sülün gibi Güler abla dışarı çıkar
Hırkasının iki ucunu vücuduna hızla dolar
Bir müddet arkasından hüzünle bakar
Sonrada yılgın biçimde içeri girer
Gün içinde artık hiç çıkmazdı

Cengiz Abi yakışıklıydı çok seveni vardı
Ama kasabada hiçbir kıza bakmadı
İhtilal de harp okulundan atılmıştı
Bir daha da siyasete asla bulaşmadı
Aklı yalnızca Güler ablada kalmıştı

Zamanında çok sevmişler birbirini
Cengiz abi kardeşine çıtlatmış sevgisini
Arkadaşımsın olmaz deyip onaylamamış evliliğini
Görüşmemiş Kalbine gömmüş sevgisini
Bir daha da utancından evlerinden yana bakmamış

Sonunda sülün gibi kızı verdiler hödük bir akrabalarına
Hiç bakmadılar Güler ablanın göz yaşlarına
Töreler ağır bastı yenildiler kör gururlarına
Toprağa gömdüler her şeyi bir daha da konuşmadılar
Herkes gizli gizli saygı duydu aşklarına
Düşündükçe hep hayıflanırım aptallıklarına

Kayak evinde bir kar balosunda
Kasabanın iler gelenleri hep orda
Sarhoşun biri Cengiz abiye saldırdı
Onu bir şekilde yere yatırdı
Elindeki bıçağı çabucak aldı
Hiddetlenmişti, bıçağı vurmak için kaldırdı
Kanımızın donduğu bir anda

On yıldır Cengiz demeye hasret Güler abla
Sevdasını itiraf eder gibi haykırdı sonunda
C E N G İ Z
Herkes susmuştu,çıt çıkmıyordu artık salonda
Cengiz abi kalktı ağır ağır yürüdü yine başı yerde
Bir daha da onu gören olmadı kasabada
Böyle Cengiz abiler çok yaşardı eskiden Anadolu’da