Cemre Hanım Şiiri - Gökhan Onma 4

Bırakıp da gittin beni, Cemre Hanım.
Gittiğinden beridir her şey aynı; dünüm, yarınım...
Alıp da gittin, kalmadı sevilecek bir yanım.
Sendin inan, yağmursuz tek sığınağım.

Bir papatya aldım, Cemre Hanım.
Her gün onu özenle büyütüyorum.
Geceleri sabaha kadar onu izliyorum.
Gittiğinden beridir, Cemre Hanım, ben böyle yapıyorum.

Duvarımdaki bütün zamanları attım, Cemre Hanım.
Takvimler hiç değişmedi; hep aynı yıllar...
Zamana takılıp da dönmedi bu çarklar.
Gittiğinden beridir, Cemre Hanım, hep böyle günler, aylar, yıllar...

Yeni şeyler öğreniyorum, Cemre Hanım.
Mesela masallar koskocaman bir yalanmış.
Sevenler, sevdiğine kavuşmazmış.
Gittiğinden beridir, Cemre Hanım, masallar beni böyle kandırırmış.

Hatırlar mısın, Cemre Hanım?
"Unut," demiştin beni... Ben unutamadım.
Unutmak istesem de, gördüğüm her aynadaydın.
Gittiğinden beri sendin sanki her çarşaflı kadın.

Şimdilerde yeni yetenekler edindim, Cemre Hanım.
Gözlerimden yaş akıtıp dudaklarım gülüyor,
Bedenim nefes alıp ruhum ölüyor.
Gittiğinden beridir, Cemre Hanım, hep böyle oluyor.

Bazen de alıp başımı uzaklara gidiyorum, Cemre Hanım.
Oturup ıslak bir banka, gelen geçenlere seni soruyorum.
Gördüğüm her kadına seni anlatıyorum.
Gittiğinden beridir, Cemre Hanım, ben böyle yapıyorum.