🍂🍃🍂
Giderken ardımda yaralı bir kent bıraktım.
Terk ettim sevdiklerimi…
Kaç kez gittim içimden…
Kaç kez terk ettim bir bilsen…
Şimdi anlıyorum ki
Günlerden yine sen.
Bugün de sensiz geçen takvimin yaprağını
koparıyorum duvarımdan.
Yataktan kalkasım gelmiyor;
Ama kalkmazsam
🍃🕊🍃
Canım çok yanınca,
acılarımla yaşamayı öğrendim.
Onlara sarıldım, onlarla uyudum.
Yarenlik etti bana sensiz sokaklar…
Bir “Eyvallah”ım daha kaldı ceplerimde,
Tenime parmaklarından fışkıran kanın karıştı…Katili oldum okyanusta gezen vicdanımın..
💦💦💦
Duvarlara çizdim hayalini..
Ve o kapıdan sonsuza dek gir istedim..
Kimselerin görmediği yaramaz, o mahsun çocuğu gör istedim..
Kapılar ardına sığınan duvarlarımı yıkıp derinlerime in istedim..
Bir kibrit çakıyorum bu şehre,
ve her şeyi ateşe veriyorum.
Önce mahalleyi,
sonra seni,
en son da kendimi yakıyorum.
🔥🔥🔥🔥
Susuyorum artık,
Sustukça sustuklarımı kusuyorum.
Bağrıma "Sen yaşlarımı" basıyorum da,
bir sana olan sevdamı haykıramıyorum.
Yüreğim yangın yeri…
Yalnızlığımı da aldım koynuma.
Derinlerden gelen bir sızı gibi,
her cümlede yaralar açılıyor içimde.
Her hecede biraz daha eksiliyorum.
Sis gibi çökmüş acılar bulutlara.
Güneşim doğmuyor artık.
Sözlerin hüzün kokuyor..
❄️❄️❄️
Bugün bende bir hâller var.
İplik iplik dokuyorum benliğimi.
Narin pamuklara sarıyorum tüm acılarımı.
Ve beklemiyorum artık gelmeyecek olanı.
Beklemiyorum baharda açan çiçekleri,
Meçhule yol alırken adımların,
çocuksu yanımıda aldın gittin.
Madem istiyorsun öyleyse durma „git“.
Ardına bakmadan git.
Nakış nakış işlerim seni tenime.
Dokunduğun yüreğime.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!