Cellatmışsın, Akılmışsın

bir sondu gölgenin geçmesi ırmağın sesine
kuş kanatlarından kalan tılsımlarda
sarılıp kaldığımız uykular vardı
bir sondu gölgesi uykularla biten

hüküm göçmüş yaralar içinde humma
sayfalarca yazılmış ipeksi karanlıklar
neşeni yedirmiş sokaklara
nerede tılsım
nerede ayışığı
sessiz konukluğunda bir bağış uğurlanma

kış anıları tazeleyen ağaç sözleriyle dolu
ruh gibi dolaşan yapraklardan sonra
beyaz kanı gecenin gülümsemesinde
ipek yüzlü karanlığın
işte encam
işte perde
işte suret

irkilmiş zaman damlasında domur bir ateş
sessiz devinimler içinde
ince bir yaş
kaplamış gibi yeryüzünü ağır gövdesiyle
ne bir uğultu
ne telaş

sakin perdelerin ele sığmayan açılışında
ılık nefeslerce akıp dolduran damarlarını şehrin
yanlış bir adres ve kent birden uçurumla seni kurşunlayan
karanlık derinlikler eken ayaklarına
masumsun günahların çıktığı gecelerin beyaz kanı kadar
nerede tılsım
nerede ayışığı
bırakılmışşın
alnında ufkun çatlayan hırsı seni çağırdıkca
seni buldukca elleri kül bedenlerin
doldukça karanlığa benzemek için
unutulmak ve kırılmak kemiklerinde
seni boğan ellerin

bırakılmışsın
önüne bırakılmış
bir kapı
ben geceyim
ben ipeğim
diyen
düşe dalan cellatmışsın
akılmışsın
bırakılmışsın

10.03.05 / lacivert şiir dergisi