Cellat Şiiri - İstikrar Bey

Yalnız bir millet değil celladına aşık,
bir kişi de sevdalanırmış sonuna.
Yarını meçhul olan yola koyulurmuş,
sanki uçsuz, sonu yokmuşçasına.

Sen, bana çok hayat kaybettirdin.
Fotoğraflarınla geçirdiğim yüzlerce saat,
Mermuz'un gözünden düşen binlerce yaş,
her yaşta, benliğimden koparılan parçalardan
genç, toy yeni bir mecnun.

Yıllardır yolda olduğumu biliyorsun,
ah kadın neden sonu yok demiyorsun.
Değer miydi o kadar meczupluğuma,
keyifle izlediğin gurursuzluğuma
şimdilerde, pişmanlık hissediyorum.

Geriye pek bir vaktim kalmadı,
içimdeki mecnun, ben yaşadıkça yoruluyor.
ömrümdeki hayatlar, yavaş yavaş tükendi.
Nefes sayısı azalınca, sevene hayat ne kadar zor.

Dünyada bir damla su bırakmasam,
içimin yangını sönmez, biliyorum.
ruhumun yamacına bin şenlik ateşinden kor getirsen,
nemli gözlerim kurumaz, biliyorum.

ab-ı hayattan bir damla su istiyorum.
Bezmi Elest'de buluşan ruhlarımız, bedeviler gibi içsin.
Şimdi, daha yeni yeni anlıyorum...
Sen benim ebediyyen tek sevdiğimsin.