Celladın kurbanı Şiiri - Madu Bala

CELLADIN KURBANI

Sahii neydi, bir celladın kurbanı mıydım ben
Benim, merhametimi ve vicdanımı kullanmış.
Allahım bu sevgimi, aşk mı yada delilik miydi,
saff ve masumca sevgimle beklemişim..
Ben celladımı, büyütmüşüm değmeyen sevgiye değere boğmuşum.
Hiç görmediği, sevgiyi değeri görünce celladım, şahlandı..

Beni o kadar çok uyardılar ki
Oysa ki benim yanıma yakışmıyordu, karekter ve o kişilik
Ben bile bile bu rezilliğe devam etmişim,
Bu nasıl bir sevgiydi ki celladımı seviyordum.
Canımı yaktığını beni aldattığını bile bile ona kanıyordum.

Neden kanıyordum, benim senden başka kimsem yok diyordu,
Allah'a nasıl bi iyilik yaptım ki seni karşıma çıkardı diyordu.
Ben hep kanmışım sana..
Şimdi senden de senaryolarından da kurtuluyorum.
Şimdi aklımla düşünüyorum, kalbimle değil biliyor musun.

Yağmur olan göz yaşımın vebali, her iki cihanda yakana yapışsın.
Bana yaşattığını yaşamadan ölme sev ama sevilme celladım.
Bu gece bana acı ve kor olan ateş sana cehennem olsun
Elimde bir mermi var, kalbini sevgini üst üste koyup sıktım.
Sabah ezanı okunduktan sonra içimden selanıda okuyacağım.
Sabah gün doğduğunda ise ben yeniden doğacağım
Sevgimin günahını mezara gömdüm senle beraber...
Yolun yalanlarınla kalsın...

MADUBALA ESENGÜL
17,09.2025