Hep ayrılalım diyen sendin
Benim bir kabahatim yok ki
Şimdi pişmanmışsın duyuyorum
Artık seninle bir araya gelemem ki....
Küçücük iki çocuktuk biz
Komşu kızı ve ben
Akasyalar çiçek açtığı mevsimde
Gölgesinde oynardık yeşil dallar altında
Yüreğimizde tertemiz duygular
Ne zaman ki büyüdük
Güvenme dostum varlığına
Bahçe onun gül onun
Ah edip üzülme yandığına
Ateş onun kül onun
Ansızın gelir sonun bilinmez
Yağmur onun sel onun
Gözyaşı eksik olmuyor gözlerimde
Yalnızlık kaderimmiş ne yapayım ben
Bahtım kara ağlamak alın yazımmış
Sessizce gideceğim bir gün gülmeden,,,,
Güller yollamışsın gönlümü almak için
Kırıldı kalbim bir kere barışamam artık
Tersine akan bir ırmak gibi şimdi gönlüm
İstesem de mutluluk denizine karışamam artık...
Giderken farkında olmamışsın
Gözlerin gözlerimde kalmış
Ellerinse ellerimde
Yoruldum taşımaktan yıllardır
Gelde al
Al da kurtulayım
Vakitsiz gidişinin ardından
İki damla yaş bıraktın gözlerimde
Sen gittin uzaklara mutluluğun kucağına
Bense acılar içindeyim bu yıkılası şehirde
Sokaklar arasında düşüncelere yenik düşen benim
Esen rüzgarlarla kahkahalar gönderen sen
Her gün yeniden arsızcasına
Hüzün gözlü sabahlarla
Merhaba diyorum hayata
Oysa özlemlerim
Kafdağı arkası kadar uzak
Hayallerimse
En güzel anılarımız dünlerin yalanında kaldı
Her sabah günaydınlarımız öpüşürdü dudaklarımızda
Şimdiyse nefret kokan bir ayrılığı saklıyor
İçimizden geçen pişmanlıklar...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!