Her gece
Karanlık duvarlarıma çiziyorum resmini
Islak gözlerimle
Kanayan dudaklarıma kazıyorum ismini
Kimsenin çözemeyeceği sözlerle....
Bir akşam vakti ıssız zamanda
Buluşsak ta sevgiyi solusak diyorum
Duygularımızın derinliğinde boğulmak için
En kısa zamanda görüşsek diyorum
Hasreti koklasam saçlarının her telinde
Hiç gitmesen hep yanımda kalsan diyorum...
Ağlayan çocuğun gözünden akan yaşlara
Gülü koynunda besleyen yosunlu taşlara
Bozulan yuvayı sabırla yapan kuşlara
Baktıkça onun varlığını hep görüyorum...
Karanlığın ölümü öptüğü yerde
Hayata küs bir başıma yaşıyorum
Beklentilerimde kalan hayallerimin çığlığıdır
Suskunluğuna hapsedilmiş yılların acımasızlığında
Nereden bileceksiniz
Günde kaç kez umutsuzluğun ipiyle indiğimi
Yüreğime yıldızlar aktı birden bire
Gözlerimin ıslak nehrinden
Zaman durdu hayalimin perdesinde
Gecenin ortasında seni düşünürken
Ellerimi uzattım dokunmak için
İsmini seslenerek çağırdım
Yüreğinde bir sıcaklık duyar da sevilmeyi özlersen
Sakın kışı baharı bekleme çıkıp ta gel
Kalbinin sesine kulak ver aldırma el sözüne
Yasaklarla örülmüş o kocaman duvarları yıkıp ta gel...
Gittiğin günden beri
Kumrularda küs uğramaz oldular
Şimdi balkonum bomboş
Odamsa yalnızlık kokuyor
Yağmur damlaları vururken camlarıma
Ah bir bilsen vefasızım
Zamansız gidişinin ardında
Dinmeyen yaş bıraktın gözlerimde
Sen gittin mutluluğun kucağına
Bense acıların kollarındayım bu şehirde
Sokaklar arasında düşüncelere yenik düşen benim
Esen rüzgarlarla kahkahalar gönderense sen
Dostluğuna ihtiyaç duyduğumdan olmalı
En temiz saf duygular içerisinde
Ezilmiş şu yüreğimin sesiyle seni çağırdım
Akşamın bittiği
Kör bir gecenin başladığı
Bir zamanın ağlayan sesiyle seni çağırdım
Çok çiçekler kokladım
Gülün yeri bir başka
Şimdi anlıyorum sebebini
Bülbül neden düşermiş aşka....
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!