biz olumlu(+)düşündüğümüz an korkularımızı yenmiş oluruz.
kaybetmekten korktuğumuz her saniye,kazanmaktan uzaklaşırız.
daha yolu koyulmadan yada yolun başında bu yolun sonu olmaz dediğimiz an yolculuktan vazgeçmiş,
yalnızlığı seçmiş oluruz.her zaman ve her koşulda veren taraf olarak adlandırırız kendimizi,
hep ben en önce ben diye başlamak ziyadesi ile yanlıştır.neden hayatımızın merkezi olabilme
ihtimali olan yürekli insanlara ve kendi kalplerimize orantısız kaybetme korkusu,
güvensizlik baskısı uyguluyoruz???bırakalım o bizi odak noktası yapsın.
Beyaz, ipek gibi yağdı kar
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Devamını Oku
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta