Çeken Anlıyor Şiiri - Ahmet Güllüce

Hep aynı reçete aynı tarife

Bu benim derdimi çeken anlıyor

Hangi söz yeter ki bunu tarife

Devrilip yerlere çöken anlıyor

Nafile sormayın derdimi benim

Sızlatıp yormayın derdimi benim

Şaşıp hor görmeyin derdimi benim

İçimi içine döken anlıyor

Desem ki verilen sözler nerede

Alnı ak gözü pek yüzler nerede

Tarihe kök salmış izler nerede

Ah çekip boynunu büken anlıyor

Diri bildiklerim gördüm ki ölü

Aratmaz oldular sahrayı çölü

Bırakın yaprağı ağacı gülü

Bağrıma saplanan diken anlıyor

Yanarım yanmakmış gönlümün varı

Yananın bitmezmiş derdi efkarı

Özleyip yürekten yazı baharı

Umudu gül diye eken anlıyor

Her günde hüzün var her günde acı

Anladım derdimin yoktur ilacı

Hangimiz suçlu hangimiz davacı

Lutfedip yüzüme bakan anlıyor

Bükülmüş boyunlar yıkılmış başlar

Konuşsa bu hale ağlardı taşlar

Bir garip lokmalar bir garip aşlar

Ocağın altını yakan anlıyor

Zalimlerin zulmü yürek dağladı

Yürekteki yara kabuk bağladı

Garipler bunca yıl nasıl ağladı

Gözyaşı sel olup akan anlıyor

Hep bu dertle tüketti nefesini

Duyun feryadını duyun sesini

Anaların bitmez gamlı yasını

Karaları başa takan anlıyor

Misalim gariptir yazdıranlar var

Dertlidir canından bezdirenler var

Ümitsiz biçare gezdirenler var

Söyleye söyleye bıkan anlıyor