Çarşamba Kadını 2 Şiiri - Nimet Öner

Çarşamba Kadını

En çok kendine tuttuğu yasın ortasında ayakta kalan kadına

O, haftanın ortasında unutulmuş bir sessizliktir
Ne başlangıca dâhil
ne de sona yakın
Bir arada kalmışların temsilidir Çarşamba Kadını

Çarşamba sabahı uyanır
aynaya değil
yüreğinin çatlaklarına bakar önce
Bir duvar saati gibi
her gün aynı acıya çalar tik takları
Kimse duymaz

Çünkü onun acısı sessizdir
Ve sessiz acılar
en çok içeriden kanatır insanı

Çarşamba Kadını
en çok sustuklarından yapılır
Bir söz söylemez mesela
ama gözlerinin içinden geçer
bir romanın on yedinci bölümü
yalnızlığa dair
ve hayatta kalmaya

O, yüzünü güneşe döner gölgesini unutmaz
Çünkü gölgeler
gerçeğin susarak yürüyen tarafıdır

Çarşamba Kadını
sevgiyi beklemekten değil
sevgiyi vermekten yorulur
Yine de bırakmaz
çünkü yüreği
yarım kalmışlara yuva kurmaya mecburdur

Kimi zaman
bir sokak lambasının altına bırakır hüznünü
kimi zaman
çamaşır iplerine asar unutmaları
Ve kimse bilmez
bir kadının kuruttuğu acı
başkasının omzunu ısıtır bazen

O, şarkı dinlerken bile
sözlere değil
sessizliklere ağlar

Azra Nimet Öner