Çarmıha Gerilen Adam Şiiri - Furkan Enes ...

Hiçbir zaman söylemesem de yalan,
Nedense her hareketimi kınar.
Ben ki yeni yetme cılız bir fidan,
Çarmıha gerilen adam, dev çınar.

Sanki dostumun sevmediğim dostu,
Yâr ve arkadaşım olmak zorunda.
Yeni vurulmuş bir ayının postu,
Çarmıha gerilen adam boyunda.

Geçmese de bir elim parmağını,
Hepsi gerçeklerden hayli bîhaber.
Hasmı işe soksa da çomağını,
Çarmıha gerilen adam, mûteber.

Gözyaşı kalmadı ki ağlayacak,
Asma suratını der, gâyet ciddî.
Sanki yalnız kendisi asılacak,
Çarmıha gerilen adam, bir âdî.

Daha kalabalıklaştıkça mekân,
Yalnızlığın tadını çıkarırım.
Elinde nerdeyse yok hiçbir imkân,
Çarmıha gerilen adam, tanırım.

Câhile dahî mâlumdur bu bilgi.
Nâfile, ettiğiniz her bahâne.
Sâdece sana mı özgü bu sevgi,
Çarmıha gerilen adam, yegâne.

Tüm herkesin gözünü kamaştırır,
Övdükleri riyâkârın sedefi.
Doğru söyleyen aklı karıştırır.
Çarmıha gerilen adam, hedefi.

Böğrü kemikten oklarla deşilmiş,
İlk kez ihâneti, tatmış dostundan.
Kahpece körlenmiş bir hançer yemiş,
Çarmıha gerilen adam, sırtından.

Kimler tarafından nasıl bir oyun,
Sinsice ve de kahpece kurulmuş.
Misâl, kurdun dişlediği bir koyun.
Çarmıha gerilen adam, vurulmuş.

Boynumdaki yaftada yazar Sadraz.
Halkı galeyânla, ne suçlanırım?
Bizi bu hâle düşüren düzenbaz,
Çarmıha gerilen adam, sanırım.

***
Dev çınar boyunda mûteber bir âdî tanırım,
Yegâne hedefi sırtından vurulmuş sanırım.
***