Çarmıha Çivilenmiş Gibi

Aklım, çarmıha çivilenmiş gibi, çakılı kaldı senli günlere.
Ne olanı biteni unutup yeni bir ben aramaya gücüm var,
Ne de eskiden bozma yeni seni kabullenmeye.

Bir yanda umudum var, bir gün geleceğine dair,
Bir yanda, başka bir elde hapsolmuş avuçların.
Bir yanda, her gece gözlerimle seni çizdiğim tavanım var,
Dört yanımda, yokluğunla örülmüş duvarlarım.

Sanki ayaklarıma taş bağlanıp da denize atılmışım gibi çaresiz,
Ve hep bu çaresizliği beklemişim gibi, kurtulmaya isteksizim.
Zaten o taş, bir günah kadar ağır,
Üstelik gözlerin kokuyor deniz.