Çaresizlik Şiiri - Gülten Nazlı

Bir kapı ararım, açılmaz yüzüme,
Bir ışık beklerim, doğmaz gökyüzüme.
Sessizliğin içinde kaybolan ben,
Bir ben miyim bu dertle ezilen?

Adım gibi tanırım yokluğun sesini,
Geceyle örterim içimdeki isyanı.
Ne bir iz, ne de bir yol kalmış geriye,
Çaresizliğe düşmüşüm sessizce.

Derman aramam artık, yorgunum hem de çok,
Kelimeler bile benden kaçıyor, solgun.
Bir umut düşer belki yarın sabaha,
Ama bugün... yalnızlıkla baş başa.

Sorarım kendime: “Geçer mi bu hüzün?”
Bir gözyaşı daha damlar, titrek ve üzgün.
Ama yine de susarım, alıştım çünkü,
Çaresizlik... dost olmuş ömrümün yükü.