Çaresiz Kıyamet Şiiri - Yavuz Erdin

İnsan canı yanınca feryat etmezmiş sadece.
Yıkılıp bir köşeye sessizce ağlarken içine içine.
En büyük isyanlar dile gelirmiş gözlerde.
İnci inci dökülürken yaşlar yüreğine.
İşte o zaman,
Çaresiz bir kıyamet koparmış bedeninde.

İnsanoğlu acımasız,umursamaz kimsenin acısını.
Yoksa insan dediğimiz o güruh insanlıktan nasibini almamışmı?
Öyle olsa,vicdanı olsa,çektirirmiydi bunca çileyi kahrı.
İyilik denen ilacı zehir eyleyip akıtırlarmıydı damarlarına?
Akıtırlar insafsızca.
İşte o zaman,
Çaresiz bir kıyamet koparmış bedeninde.

Tarihten ders almayan topluluklar çöplüğüdür dünyamız.
Topluluğun özü insanlıktır,insanlıktan sebep tüm hatalarımız,kusurlarımız.
Çıkalım madem insan olmaktan,düşelim karanlığın peşine.
Aç kalsın her bir ruh iyiliğe,güzelliğe.
Unutalım sevgi dilini,yazalımmı kötü olmanın hikayesini hece hece?
İşte o zaman,
Çaresiz bir kıyamet kopacak bedeninde.

Bedenimiz bir zindan,ruh esaret halinde.
Ölümden başka çare yok kanat çırpmak için özgürlüğe.
Bir umut başımızı kaldırıp baktığımız o gökkubbe bile.
Gün gelecek yalan olacak "o" son ile.
İşte o zaman çaresiz bir kıyamet kopacak bedeninde.