Çare'siz' Şiiri - Hasan Başdemir

Saatler geçiyor. Ardından da günler…
Bir tek geceleri geçiremedim.
Yaşlı gözlerim, genç bedenimde hiç kapanmadı.
Sevmeye başladı aklım “yalnızlığı.”
Ta ki kalbim ona engel olana kadar.

Yürüyorum şimdi isimsiz caddelerde.
İşte sen! Önümde yürüyorsun,
Tüm kadınsılığınla!
İsimsiz o caddenin adı aşk oluyor bir an.
Tam da seni görünce aklıma takılıyor,
“İlk görüşte aşk” a inanıp inanmadığın.
Fark etmez inanmasan da,
Ben seni gördüm ya ilki de bir sonu da!

Sen en az bu şiir kadar güzelsin.
En az caddenin ışıkları kadar umutlu…
Ben en az bu cadde kadar kalabalık yüreğimde,
Seni hissediyorum kalbimin her ritminde,
Hatta vücudumun her hücresinde.

Sen sanki bambaşka bir varlıktın,
Tanımlara sığmayan, tanıma da ihtiyacı olmayan.
Ama sende hüznü görmüştüm
Arıyordu sanki gözlerin bir şeyleri.
Yorulduğunda ve duraksadığında fark ettim,
Tüm bedenini saran çaresizliğini.
Ben ise o anda kendime baktım, kendi içime,
Ben de aşksız, ritimsiz, çaresizdim o an.

Bir an geçiyorum önüne,
Hem senin hem de aşkın…
Seni derdime derman, kendime çare bulduğumdan.
Ne seni unutuyorum o günden,
Ne de sana söylediğim o sözcükleri…
“Pardon hanımefendi! Galiba çare-sizsiniz! ”