Cansız Nefeslerim Şiiri - Zeynep Oruç

Ağlamayayım diye boğazıma dolanmış dikenli teller.
Sırf hayattan kopmak istemeyen çocukluğuma ithafen,
Ellerimle kazıdım kendimi anılarımdan.
Tanıdığım her bir insanı kemiğimi ayırır gibi söktüm canımdan
Sadece yıllanmış bir kavanoz balı atamadım,
Olsun dedim, devam ettim sonbahar temizliğime
Geçmişte aldığım her bir nefesin yerine tuttum nefesimi
O kadar kopmak istedim geçmişimden..
Yine de bildiğim bir şey varsa o da vicdanımın rahat olduğuydu
Acımadan,
Bir can değilmişim gibi,
Bir ananın evladı değilmişim gibi uzuvlarımı koparan,
Zihnimde bile isteye ateş yakan insanlar tanıdım.
Belki saflık, belki acınası oluş...
Hiçbirine zerre zarar vermedim,
Yapamadım.
Ben ruhumun katillerinin bile yerine koydum kendimi.
İki damla gözyaşı döküp yola koyuldum.
Tek yapabildiğim eve gelip kalemi elime almaktı.
Fütursuzca yazdım..
Yine nefes almadan...
Yine hayatıma dokunmak istediler
Susup köşeme çekildim.
Bu sefer yara almadan.
Kalemim, sayfalarım, yarım yanan mumum..
Tek tek gurur duydular benimle.
Acıma dayanmaya gücü kalmamıştı kalemimin bile.
Benim de yeni yeni almaya başladığım nefesi feda edecek gücüm kalmamıştı.
Dört duvarımın içine bir mezar kazdım,
Vakit buldukça oraya kustum zamanında can dediklerimi...
Artık... çiçekler ekilmeyecekse kimseye açılmaz yollarım
Ellerimi sıkı sıkı tutmayacaksa kimseye tutunmaz bu yamalı yüreğim.
Elbet derim her günüme,
Elbet bir nefes daha alırım...