Canı Cehenneme Şiiri - Mekan Atac

"Ve sessizce fısıldadı kelebek, o uzun güne.
"çok yoruldum" dercesine.
Kanat çırptı geceye..."

Ne beklediğimi bilmeden bir coşku.
Yıkıyorum pramitten düşünceleri.
Bir selfoniyle ağır ağır, bir düetle.
Tuhaflık sevinçle doğmuş gibi.
Uykucu sersemliği içinde.
Yüzü gözü dağılmış.
Bir yön ve ben oraya gideceğim.
Uzaklaşıyorum şehirden.
Sarhoş kuşlar eşliğinde
kanatları her bir yanım da.
Bana eşlik eden ağaçlar.
Beni selamlayan
hüzünlü korkulukların gülüşü.
Bu bir gerçek, tuhaflığıyla.

Ve bir kurbağa sofrasında
kelebeği dansa davet ediyorum.
Orkestra şefi karınca
"ve dans" diyorum.
Beni çebinden çıkaran
bir kedi, lafa tutuyor.
Evin yolunu kaybeden bir köpek.
Gece, davetsiz bir misafir rolünde
yağmur, çaya oturdu bize.
Yalnızlığın ağır sakinliği
altında ezilen evin duvarları.
Beni bağrına basan divanım.
Kol kanat gelen yorganım.
Gıcırtısıyla çığlıklar içerisinde açılan kapım.
Bir ufak geride.
"Misafir olun"
Bir köpek bir kedi.
Bir mutluluğun uyandırdığı,
tarifi imkansız hissi yine kucakladı.
"Çekinmeyin ev sizin"
Bugün köpeķleşeyim.
Bir kedi olur hıçınlaşayım.
Bana ömrünü veren kelebek.
Hayatın keşfinde etki yaratayım.

Ah, nasıl bir rezillik.
Şarkı söyleyen köpeği görmeyen.
Nasıl bir körlük.
Dans eden kediye alkış tutmayan.
Dar sokaklar, inleyen kaldırım taşları
Bir saçmalık, vurdum duymazlık
Elinde bir boya fırçası, bir kedi bir köpek.
Duvarda bir yazı.
"CANI CEHENNEME" diyorlar.