Sensiz geçirdiğim her bayram,
Aslında bensizliğin verdiği kronik kalp yetmezliğidir sana.
Apansızın sıkıştırır seni, saplanır sol göğsüne o büyük acı,
Telaş içinde yalpalanırsın,anlamazsın bile ne olacağını…
Hafif gözün kararır, ne olacağını anladığında
Son birkaç nefesi çektiğinin farkındasındır,
Biz ölmeyi Çanakkale'de öğrendik...
Yaşamak değil ölmekti alınyazımız...
Armağandı ölüm bizim için...
Henüz 15'inde bile yoktuk, ama ölmekle bitmeyecek kadar da çoktuk...
İki canımız olsa da farketmezdi yine ölürdük...
Elli metre ötede beş dakika önce ölen arkadaşlarımızın cenaze namazını kılmak hüzündü belki,
yine aynı yerdeyim,
kalbim kırık benzim soluk,
dışarıda curcuna,
içimde anlamsız bir yangın,
lakin ben sana üşüyorum o yangının ortasında,
tir tir titriyor bedenim,
Onların satırlara sığmayacak kadar uzun hikayeleri var…
Çoğu sevdalara öksüz kalmış, kimi yarım yamalak umut yangınlarında boğulmuş hikayeler…
Gül bahçesinde zemzem ıslaklığında hayal kırıklıkları ile üşümüş bedenlerin can çekişine şahit hikayeler…
Sevmenin insanlık suçu olarak mahkeme salonlarında tebliğ ve tescil edildiği hikayeler…
Her bir kavuşmanın ayrılık provası olduğundan bihaber gönüllerin hayal kırıklıkları ile dolu hikayeler…
Mahallenin en güzel kızına çocuk saflığında duyulan platonik aşklara usanmış hikayeler…
Aynı hayallerde buluşamıyorsak,
ve aynı rüyalarda canhıraş arıyor da bulamıyorsak birbirimizi,
ve her ne kadar aynı gerçekte yan yana oturuyorsak da otobüste,
ya da aynı sokakta gölgelerimiz kavuşuyorsa bizden habersiz,
ya da gözgöze geliyor da temaşanın içinde göremiyorsak birbirimizi,
ya da yarım saniye farkla çarpışmıyorsak dalgınlıkla köşe başında,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!