Yalçın dağların doruklarında
Biteviye uçmaktan hiç yorulmayan
Ama özgürlüğünü sadece yavrularına verebilecek
Bir anne kartal bu yürek
Zengin bir serada
Önce ayak parmaklarım daldı
Koyu mavi ve buz gibiydi su
Sonra dizlerime ve yukarılara uzandı
Epeydir unuttuğum bir zevkti bu
Yavaşça kaydı vücudum tümüyle buluştu
İnsan dostunu dara düşünce tanır
Adamlığını yalnız o zaman anlarmış...
Düğün dernek olunca herkez koşar
Zorluklarda kimse ortada kalmazmış...
Bir o yana bir bu yana
Koşup duran insanlara baktıkça
Her zaman imrenirim
Bir telaş bir heyecandır yaşadıkları
Tüm dertleri gelecekleridir
Hayallerine kavuşamayacaklarını
Soğuk sizi üşütmüyor
Sıcak ise bunaltmıyorsa
Yağmurdan sonra gökkuşağının
Yedi rengini görmeye başladıysanız
Gece yarısı gökyüzüne elinizi uzatıp
Yıldızları tutabileceğinizi düşünüyor
Sen gözlerimde son yaş
Dudaklarımda son tatsın
Sen sona erdi sandığım hayatımda
İlkbaharsın
Sen bahar çiçeğim
Sevdamsın
Bir nefes dedim
Küçücük bir nefes...
Soluk alamaz oldum.
Bir yudum sevgi dedim
Çeşit çeşit buldum
Sonunda yorulup duruldum
Ve birgün uzaklardan
Çıkıp geliverdi biri
Çenesinde çukuru
Dudaklarında gülüşü
Ve gözlerinde neşesiyle...
Hepimizde
Gökyüzündeki yıldızlar gibiyiz
Aynı onlar gibi yalnız ve erişilmez
Yükseldikçe uzaklaşırız
Görünmez olur ışığımız
Aşağılarda kalmaya razı olursak
Arzular dolu dizgin koşuyor
Yıllardır bastırılan duygular
Bir bir ortaya çıkıp coşuyor
Uzun zamandır uyuyan volkan
Gün yüzünü görüp patlıyor
Uslu uslu yatağında akan sular
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!