Canan Kıran: Hayatı, Biyografisi, Eserle ...

Şairin Hayatı İle İlgili Bir Bilgi Girilmemiş

Eserleri

Kalbin Güncesi..

Sus…
Bu gece kalbimle kavgalıyım.
Senden kalan hiçbir anı artık sessizce canımı yakmıyor,
çığlık atıyor içimde.
Sen benden gittin ama ben kaldım sende,
bir türlü dönemeyen bir yolcu gibi.
Kalbinde unutulmuş bir mektubum hâlâ;
açılmadık, okunmadık istenmedik bir mektup
Ne çok şey sığdıramadım sana…
Bir ömürlük sevdayı birkaç suskun bakışta harcadık. Ben sana severek hayranlıkla bakarken,
sen beni unutur gibi baktın. Yalnızlık mı? Adı yetmez acıma.
Ben, sensizlikte seni bin kere daha kaybettim ve her kayıpta biraz daha ben olmaktan çıktım.
Ama hâlâ… Evet, hâlâ içimde bir yer, inatla seni bekliyor. Bir ihtimal var diyor: “Dönmez ama, bir gün pişman olur belki…”
Ve işte o umut var ya
en çok o kanatıyor içimi.
O umut hiç gelmeyeceğini bile bile, kapıyı aralık bırakıyor hâlâ.

Artık gelme…
Gelsen de bulamazsın eski beni.
Sen giderken yanında götürdüğün o kırılgan hâlim çoktan gömdü seni. Zaman geçmedi,
ben geçtim zamandan.
Her adımda sana ait ne varsa içimden söküp attım içim kanaya kanaya..

Evet, bekledim seni… Gururumu hiçe sayarak, geceleri uykusuz bırakarak.
Seni yarınıma taşıyarak
Ama anladım ki sevmek tek başına yetmiyor.
Senin beni düşünecek kalbin yoksa yanında, benim seni düşünen kalbim ne yapsın?
Şimdi dönsen ne olur? Gözlerin yine yalan söyler belki,
ellerin alışkanlıktan dokunur.
Ama ben artık o eski “ben” değilim.
Sana yenilmiş hâlimle değil,
senden kurtulmuş hâlimle konuşuyorum.
Artık gelme.
bu defa kapıyı kilitledim. Ve anahtarı kendimle beraber yaktım.

Önce öldüm.
Hiç kimsenin görmediği bir mezar kazdım içime, sessizce gömdüm kendimi.
Ne yas tuttum, ne dua ettim. Ne seni bekledim, Sadece sustum.
Sonra bir sabah uyandım. Aynadaki yansıma hâlâ bendim ama gözlerimde başka bir ışık vardı. Yaralıydım, evet.
Ama artık yaralarımla barışmış bir savaşçı gibiydim.

Senden kalan boşluğa kendimi koydum bu defa. O karanlığa ben ışık oldum. Kalbim hâlâ atıyor ama bu kez kendi sesimle.
Artık aşkın bana bir sığınak değildi;
ben kendime ev olmuştum.
Ve kim bilir…
Belki bir gün kalbin bir daha çalar kapımı.
Yine kapıyı ben açarım ama, kendimi unutmayacak bir doğuşta.

Ve şunuda unutma
"bir aşkın başlayıp bitmesi değil,
insanın kendine dönmesi tamamlar.
Ve bazı kayıplar,
kazançtan daha fazlasını öğretir insana.
Tıpkı senin bana öğrettiklerin gibi."