Canan Şiiri - Gariban Zeynel

Canan

Cenah-ı Afaklarda ararım can-u Cananımı
Ancak o anlar benim ahval-i kadri şinasımı

Ne zaman nur-i vucuhları gelse gözümün önüne
Aşkından kalbim şimşek gibi çarpıyor onun sevgisine
Neyledi Canan bu garip gönüle ki şefkat verdi nefsine

Çaresiz kalmaz şefkat ile seven, merhamet görmüştür.
İçten gelen sevgiye elbet karşılığında saygı bulmuştur
Çiçeklerin sevdası sevdalıları koklamakta buluşturur

Ey aşkı uğrunda mecnunlar gibi masal olduğum sevgili
Kim bu ki yürek onun şarkılarıyla yerinden oldu deli

Canımın Cananı ki şuâ’sın dan aydınlanır zifili karanlığı
Heybetinden sallanır o zalim hükümdar’ların Pahi tahtları
Serçınar ol ki serçınar yaylasının o sevda üfüren yaprakları
Canan’ın o hararetli sevdasını serinleten pervane kanatları

Ey gözümün nuru, Kalbimin sevdası, Gül bahçesinin mis kokuları
Mâşuk’una aşk saçan, şakırdayan sevdalı gibi öten Bülbülleri.
İnan artık sevdalın belli, neden arıyorsun fani,yalancı hayranları
Zeynel’in sevda ateşinde yanarsın. el vermez bırak el âlemleri

24/05/2010
Zeynel Açıkgöz