Kimin parmağı yok ki bu tükenmişliğin, bu yalnızlığın CAN KİRİKLARİnda. "Umut" ya da "ceza" değil artık bu omuzlarimdaki Sisyphus işkencesi , "insanın hiç bitmeyen kahramanca yaşam mücadelesi" de değil. Toprak kendisi kayıyor ayaklarımın altından artık, gök kendisi çekiliyor başımin üstünden. Anlam da anlamsızlık da geride kaldı, soğumuş bir cehennem gibiyim, yüreğim yanmıyor artık.
Kayıt Tarihi : 19.12.2022 19:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!